''Εθελοντισμός''

     Στην αρχή ενός νέου αιώνα τεχνοκρατικού, με τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα, όπως αρρώστιες, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, ναρκωτικά, φτώχεια, να εκκρεμούν απειλητικά, η εθελοντική προσφορά θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην αντιμετώπισή τους, άρα καθίσταται αναγκαία. Η αναγνώριση, μάλιστα, μιας τέτοιας ανάγκης από διεθνείς οργανισμούς εδραιώνει το θετικό κλίμα για την επέκταση και την πιο στρατηγική χρήση των εθελοντικών συνεισφορών.

     Την εποχή της παγκοσμιοποίησης που βαθαίνουν οι ανισότητες και οι αδικίες στον πλανήτη ανάμεσα σε αυτούς που έχουν και κατέχουν και σ' αυτούς που μπορούν απλώς να επιβιώνουν, αλλά και στους πολλούς αποκλεισμένους, φτωχούς και πεινασμένους ο εθελοντισμός ανοίγει τους νέους ορίζοντες, του αύριο. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον η ανάπτυξη των εθελοντικών οργανώσεων σ' όλο τον κόσμο μάς δίνει ελπίδες για ανθρωπινότερες κοινωνίες. Η ανάπτυξη ενός μεγάλου δικτύου αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό, εθνικό και τοπικό επίπεδο ανοίγει νέους ορίζοντες στην ατομική και συλλογική ευθύνη για ένα καλύτερο μέλλον.
    Είναι αλήθεια ότι το κράτος δεν είναι δυνατόν να τα κάνει όλα. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να αναπληρώσει τα κενά του σύγχρονου τρόπου ζωής, τον δρόμο που έχει πάρει η οικογένεια, την ανυπαρξία της παλιάς γειτονιάς στην οποία λειτουργούσαν όλοι εν δυνάμει ως εθελοντές στα προβλήματα της ζωής. Όλη αυτή η σύγχρονη απομόνωση ίσως περισσότερο από ποτέ έχει ανάγκη την εθελοντική προσφορά. Από την προσφορά σε είδος ως την προσφορά σε υπηρεσίες η εθελοντική δράση σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αντί να παράσχει βοήθεια. Υπάρχει μια τάση σήμερα να φανούμε ότι προσφέρουμε. Και η προσφορά όμως χρειάζεται οργάνωση για να είναι αποτελεσματική. Δεν μπορεί, π.χ., να αναπτύσσονται ομάδες πρωτοβουλίας που συγκεντρώνουν βοήθεια για τη Γιουγκοσλαβία και να στέλνουν βαφές μαλλιών... Οι ελάσσονες πρωτοβουλίες λοιπόν πρέπει να εντάσσονται στις ενέργειες οργανώσεων που η εμπειρία τους είναι σίγουρα απαραίτητη για την οργάνωση αποστολών βοήθειας.
     Πολλοί πιστεύουν ότι είναι δώρον άδωρον να σώζει κανείς πέντε-δέκα παιδάκια όταν ξέρει ότι οι αιτίες που δημιουργούν τους λιμούς ή την τεράστια αυτή ανισότητα δεν μπορεί να λυθούν παρά με μια γενναία πολιτική απόφαση. Η εξέλιξη ωστόσο της παγκόσμιας ιστορίας δεν έχει δικαιώσει αυτή την άποψη. Έτσι σήμερα πιστεύουμε ότι το να σώσεις έστω και ένα παιδί είναι μια ικανοποίηση άμεσα χειροπιαστή που καμία πολύβουη διαδήλωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει. Έστω και μία ανθρώπινη ζωή να σωθεί είναι μια ξεχωριστή νίκη.
    Οι παραδοσιακοί πολιτικοί και τα κόμματα έχασαν τη μάχη απέναντι στον ατομοκεντρισμό αλλά το εθελοντικό κίνημα, αυτό το νέο που γεννιέται από τη δεκαετία του '80, είναι το πρώτο ρήγμα κατά του ατομικισμού. Η ιδέα της συλλογικότητας επιστρέφει από έναν άλλο δρόμο μαζί με την ιδέα της κοινωνικής δράσης. Και επιστρέφουν με έναν λόγο και μια απήχηση πολύ πιο ευρεία από αυτή που είχε η παραδοσιακή πολιτική. Ο εθελοντισμός πράγματι είναι μια μορφή πολιτικής δράσης. Εφόσον πολιτική δράση σημαίνει συμμετοχή στα κοινά, τότε σίγουρα ο εθελοντισμός αποτελεί σε όλα του τα επίπεδα μια υπεύθυνη πολιτική πράξη και μια συνειδητή συνεισφορά του πολίτη στο κοινωνικό σύνολο. Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι στον βαθμό που η πολιτική ορίζεται ως λειτούργημα εμπεριέχει αυτονόητα τον εθελοντισμό. Ο εθελοντισμός επίσης είναι η αντίρροπη τάση στην ατομοκεντρική αντίληψη της εποχής. Γι' αυτό και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, δυσκολίες που ταυτόχρονα τον δυναμώνουν. Όταν η αλληλεγγύη γίνεται τρόπος ζωής, η προσφορά λειτουργεί ως αντίρροπη δύναμη στον ατομοκεντρισμό και στην εγωπάθεια δημιουργώντας τον πολιτισμό της προσφοράς. Όσο η κοινωνική πραγματικότητα αλλάζει διαρκώς, όχι αμβλύνοντας ανισότητες αλλά πολλές φορές διευρύνοντας το φάσμα των κοινωνικών προβλημάτων, ο «εθελοντισμός» θεωρείται ένας ριζοσπαστικός τρόπος συμμετοχής στα κοινά. Τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα λοιπόν αλλά και κάποιες παγιωμένες ή και έκτακτες ανάγκες της κοινωνίας... μας οδήγησαν στους εθελοντές. Σε ένα ανθρώπινο κίνημα που μοιάζει η απαρχή ενός σύνθετου φαινομένου που ήδη έχει φθάσει πολύ πιο μακριά από τη φιλανθρωπία της ελεημοσύνης...
    Οι εθελοντές λοιπόν δεν είναι θαυματοποιοί αλλά ούτε και αιθεροβάμονες για να πιστεύουν ότι θα πάψουν οι κοινωνικές ανισότητες, ότι δεν θα ξαναγίνουν πόλεμοι, ότι η πολιτεία θα μπορεί να καλύψει σε απόλυτο βαθμό τις ανάγκες κοινωνικής φροντίδας. Έτσι επιχειρούν μια παρέμβαση- μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία- με στόχο να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο... Σήμερα που εφευρέθηκε ένας νέος όρος: ο ανθρωπιστικός πόλεμος... Σήμερα που ακόμη και οι στρατιωτικές συμμαχίες δημιούργησαν ειδικές δυνάμεις ανθρωπιστικής παρέμβασης σε περιπτώσεις φυσικών ή τεχνολογικών καταστροφών!                 (Κείμενο δημοσιευμένο στον ημερήσιο τύπο)

                 Πηγή: http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=6&cad=rja&ved=0CE0QFjAF&url=http%3A%2F%2Farchive.enet.gr%2Fonline%2Fonline_print%3Fid%3D24358388&ei=ptZKUZyyJ4LdPZCogLgF&usg=AFQjCNE9CrUKyxU1W7sYEIOqt8p4eSUJPQ&sig2=j8M-K2BYG6q9mIcgnOGkKQ&bvm=bv.44158598,d.ZWU